فارسی اشعار | کلام | حکیم ثنائی کلام | صوفیانہ فارسی اشعار

 

شب کہ چشمم بر جمالِ یار بود

من باخواب و بختِ من بےدار بود

 

دیدہ مش باخود بہم آمیختہ

شکر از لب در دہانم ریختہ

گفتم اے جانِ من و جانانِ من

دردِ پنہانانِ من و درمانِ من

آتشِ عشقِ تو جانم سوختہ

روز بر راہ تو دیدہ دوختہ

 

گفت اے مجنونِ من فرہادِ من

عاشقی! اے عاشقِ ناشادِ من

دل بر او یابد کہ دل را خوں کند

دید لیلی دیدۂِ مجنوں کند

 

 

خشک تار و خشک چوب و خشک پوست

از کجا می آید ایں آواز دوست

نے ز تار و نے ز چوب و نے ز پوست

خود بہ خود می آید ایں آواز دوست